Hutnictwo żelaza to jedna z najstarszych, a zarazem najważniejszych gałęzi przemysłu metalurgicznego w Polsce. O długiej tradycji hutnictwa na obszarach tego kraju świadczą między innymi ślady dymarek, które pochodzą najprawdopodobniej sprzed ponad dwóch tysięcy lat.

Dymarki były to specjalne piece, służące niegdyś do wytwarzania metali. Otrzymywane w ten sposób stopy żelaza nadawały się do wyrobu różnorakich narzędzi czy też broni.

W Europie prawdziwy rozkwit hutnictwa żelaza przypada na przełom XVI i XVII wieku. Około 1613 roku zakłady Caccich w Bobrzy uruchomiły pierwsze wielkie piece.

Zagłębie Staropolskie, a w szczególności tereny znajdujące się wzdłuż rzeki Kamiennej, szybko stały się centrum hutnictwa żelaza, aż do połowy XIX wieku. Natomiast w drugiej połowie tamtego stulecia największym okręgiem hutniczym został Górny Śląsk.

Huty otwierano między innymi w Chorzowie, Katowicach, Bytomiu, Dąbrowie Górniczej czy też w Siemianowicach Śląskich. Pod koniec XIX wieku rudy żelaza oraz węgla kamiennego dowożone były do hut koleją, natomiast na przełomie XIX i XX wieku zaczęto wykorzystywać rudy żelaza, które dostarczane były drogą morską.