Kalambaka, małe greckie miasto, położone w północno – centralnej prefekturze Trikala, choć oddalone od głównych szlaków turystycznych Grecji, każdego roku odwiedzane jest licznie przez turystów pragnących podziwiać jeden z najwspanialszych cudów stworzonych przez Matkę Naturę. Zespoły masywów skalnych z piaskowca oraz zlepieńca, czyli tzw. meteory oraz znajdujące się na ich szczytach prawosławne monastyry budzą niezmiennie podziw odwiedzających to miejsce. Samo słowo „meteora” znaczy tyle, co „zawieszone w niebie”. Określenie to odnosi się zarówno do ogromnych słupów skalnych, wznoszących się na wysokość 300, a niekiedy nawet 550 metrów i tworzących osobliwy skalny las, jak i usytuowanych na ich szczytach klasztorów. Kiedy dokładnie powstały kamienne słupy dokładnie nie ustalono. Niektórzy badacze mówią, że szczyty meteorów wypiętrzyły się około 60 milionów lat temu, jako efekt serii ruchów skorupy ziemskiej, inni, że skały przybrały swój obecny kształt pomiędzy 2000 a1000 r. p.

n.e. W IX w. n.e., skały te wzbudziły zainteresowanie ascetycznych mnichów, którzy postanowili zamieszkać wysoko nad równiną i zasiedlili jaskinie i szczeliny skalne. Mnisi zdecydowali zamieszkać na szczytach na stałe i wybudowali klasztory, które możemy podziwiać po dziś dzień. Zgodnie z legendą, założyciel najstarszego monastyru wzniósł się na szczyt skały na skrzydłach orła.